De afgelopen dagen heb ik geen blog geschreven. Ook de blogs van de organisatie had ik nog niet doorgestuurd. Hierbij de link naar alle blogs die van deze dagen gemaakt zijn. Daarnaast een persoonlijke impressie. Nu ik het wil opschrijven, merk ik hoe lastig het is om het onder woorden te brengen, omdat het zo overweldigend is geweest.

Maandag
Maandag was een overgangsdag van Seoul naar het grensgebied. Van luisteren naar verhalen naar toeleven naar het sportieve gedeelte. Ondertussen gaan de verhalen wel door. Tijdens het sporten met leerlingen/studenten van een school voor Noord-Koreaanse jongeren. Sommigen
pas net in Zuid-Korea, anderen al heel wat jaren. Heel wat jongeren komen uit China en hebben een Chinese vader en Noord-Koreaanse moeder. (Als je vlucht van N-Korea naar China zijn er 2 opties: of christenen ontfermen zich over je óf je valt in handen van mensenhandelaren. Door het
mannenoverschot in China hebben ongetrouwde mannen er veel geld voor over om een vrouw te ‘kopen’ en kinderen te krijgen.) Wat een dappere vrouwen die zich daaraan kunnen ontworstelen en de moed hebben om naar Zuid-Korea te gaan. Maar ook pijn om familieleden die achterbleven, trauma’s in wat ze meegemaakt hebben en voor jongeren een identiteitscrisis, omdat ze in een heel andere cultuur komen en niet meer weten wat waarheid en leugen is. Wat ze altijd in China hoorden of wat ze nu in Zuid-Korea proeven.

Dinsdag

Dinsdag zijn we naar het grensgebied gegaan, samen met een groep Koreanen. Op de plaats waar in de Koreaanse oorlog (1950) bitter is gevochten. De laatste stopplek was bij een berg die uitzicht gaf op de DMZ (gedemilitariseerde zone) en daarachter Noord-Korea. Een land waar ik al bijna 4 jaar voor bidt tijdens het hardlopen. Als ik richting het Oosten liep, keek ik vaak naar de verte en wist ik: daar, heel ver, daar ligt het land waar zo bitter wordt geleden. Fysiek altijd op grote afstand. Maar nu, nu was het zover om het met mijn eigen ogen te zien liggen…

Eerst nog de gele velden van de oogst in Zuid-Korea. Dan een groene strook bos van 4 km breed, waar niemand komen mag (DMZ). En daarachter een wat grijze vlakte met bergen die lang niet zo mooi bebost zijn als aan de kant van Zuid-Korea. Want hout is nodig om de huizen te
verwarmen. Een contrast in het landschap dat onnatuurlijk aandoet. Want het is één land. Die grens is kunstmatig, door mensen en menselijk geweld gemaakt. Op die plek hebben we als groep naar de overkant gestaard. Liederen gezongen als ‘Samen in de Naam van Jezus’ (“Want de Geest doorbreekt de grenzen die door mensen zijn gemaakt”). Hebben we - met onze armen uitgespreid - Psalm 134:3 gezongen (“Dat ’s Heeren zegen op u daal”). Hebben we, in een menselijke ketting door elkaars handen vast te houden, allen hardop gebeden, elk in onze eigen taal, Nederlands en Koreaans, wat ook maar in ons hart opkwam. Indrukwekkend en onvergetelijk.

Na opnieuw een heerlijke maaltijd (met de pijn van het contrast aan de andere kant van de grens), kregen we uitleg over het parcours dat we zouden gaan wandelen, hardlopen en fietsen. Daarna vrije tijd tot 22.30 uur. Om de wandelaars uit te zwaaien die om 23.00 uur zouden vertrekken voor 63! km, 3x het parcours van 21 km. De eerste ronde dus midden in de nacht. 


Woensdag, dé dag
Als slot van deze indrukwekkende reis is het de muskathlon zelf. Wat een begin van een marathon. Zowel woensdagavond als donderdagmorgen werd er gelezen uit de Bijbel en sprak Hae Woo (van het boek van Jan Vermeer) een gebed uit. Een krachtig gebed om bescherming, om zegen, om volharding en om in elke stap de vervolgde kerk in het Noorden (wat ze jarenlang aan den lijve ondervonden heeft) in gedachten te hebben.
Bij de start op woensdagmorgen 6.15 uur hoorden we dat Anne van der Bijl, was overleden. De oprichter van Open Doors. De man die zich door God geroepen wist om waakzaam te zijn en te versterken wat dreigde te sterven. In zijn voetstappen wisten we óns geroepen om hier íets in te
willen betekenen. Zo gingen we van start. Met ruim 10 lopers voor de hele marathon, onder wie één Koreaan. Wat een indrukwekkende loop! Het was een prachtig parcours. Eerst redelijk vlak en veel verharde weg, goed om kilometers te maken. Voor de afwisseling ook onverharde
gedeelten erin. Het 2e deel van het parcours was echt een trail. Door een droge bedding van de rivier met grote stenen. Drie keer het water zelf over (een klein stroompje die we met stenen redelijk droogvoets konden oversteken) en bijna aan het einde een forse klim op over steenachtig
bospad. Om met een laatste km afdaling bij de finishlijn uit te komen.

Onderweg stonden 4 drankposten met sportdrank, partjes banaan en sinaasappel. Bemenst door enthousiast Koreaanse jongeren die al begonnen te zwaaien als je in de verte aan kwam lopen/rennen/fietsen. Omdat het parcours door hetzelfde gebied slingerde en we verschillende tempo’s hadden, kwam je telkens wel iemand tegen of langs iemand. Wat een aanmoedigingen! 

Als marathonlopers liepen we dus 2 keer het parcours. Onderweg regelmatig biddend voor elkaar en voor het doel waarvoor we liepen, de broeders en zusters aan de overkant en van de grens. Ik kan me niet herinneren ooit (hardop) zó intens gebeden te hebben als onderweg, vooral de steile
helling op. Niet eerder heb ik zo’n lange loop zo lichtvoetig kunnen lopen. Natuurlijk word je moe en gaan de benen protesteren. Maar door zó op het doel gericht te zijn, ging dat telkens naar de achtergrond. Er moet veel door het thuisfront gebeden zijn, want ik (en de anderen) hebben zóveel zegen ervaren.
Nu zit ik op het vliegveld. Door omstandigheden reis ik alleen terug, een paar uur eerder dan de rest van de groep. In vertrouwen dat ook voor een veilige reis gebeden wordt tot een God die hoort, hoop ik vanavond weer veilig bij Adrianne en de meiden te zijn. Met een hoofd vol indrukken, een hart vol vreugde en een lichaam dat de spieren wel doet voelen…

Ik dank God voor al jullie gebeden, betrokkenheid en meeleven. En laat het gebed voor de broeders en zusters die bitter lijden er door verdiept worden. Want die werkelijkheid is er elke dag opnieuw. Tegelijk doét God grote dingen. Door de pijn en het lijden heen.

Soli Deo Gloria

Dit is het einde van de blogs. Vervolging gaat door. Laat daarom ook ons gebed doorgaan. Tot de grenzen open gaan en de 2 delen van het land herenigd worden. Een hoop van velen die we spraken.