“Elke zondag komen er in onze gemeente enkele mensen met “sociale problemen”: vaak hebben ze wel een dak boven hun hoofd, maar zijn ze verder door allerlei beperkingen aan de rand van de maatschappij terechtgekomen. Sommigen van hen komen naar de kerkdienst, anderen arriveren pas net daarna, tijdens het koffie drinken voor een gratis kop koffie, koekjes en soms een kleine financiële bijdrage.
Een van hen is Ilia (Bulgaars voor Elia), die ook regelmatig naar de kerkdienst komt. Hij leeft ergens in een kamertje in een souterrain en met wat los werk en af en toe een bijdrage van de kerk kon hij het hoofd net boven water houden. Een paar weken geleden werd hij echter ziek en na onderzoeken bleek het strottenhoofdkanker te zijn. In deze nood klopte hij bij de kerk aan, want hij heeft verder helemaal niemand, zelfs geen ver familielid.
En toen bleek pas hoe groot de nood is: hij was onverzekerd, had geen inkomen meer, nauwelijks kleding en ging ook nog eens heel snel achteruit.
Onze gemeente is klein, dus alle zorg komt nu op de predikant en de twee dames van het kerkelijk bureau terecht: papieren regelen (zoals een verzekering en aanvraag sociale hulp), mee naar het ziekenhuis, kleding en voedsel kopen en nog veel meer. En de kerk draagt ook alle financiële kosten, terwijl er al nauwelijks marge is. Daarnaast bestaat er in Bulgarije wel zoiets als thuiszorg, maar is de hulp zeer beperkt. Verzorgingshuizen en hospices zijn er ook nauwelijks en de kosten daarvan zijn erg hoog.
Ook al kost het de kerk eigenlijk te veel geld en tijd, toch zetten ze zich volledig voor hem in. Want als één lid lijdt……
Het leven hier is in veel opzichten heel anders dan in Nederland. Sociale voorzieningen zijn slecht geregeld en mensen zijn daarom vaak afhankelijk van familie. En als die er niet is en men kan niet meekomen in de maatschappelijke eisen (zoals werk, verzekeringen), dan kan het dus flink mislopen. Ilia kan terugvallen op de kerk, maar we vroegen ons hier ook af hoeveel “Ilia’s” er zijn die geen kerkelijke gemeente om zich heen hebben en wat er met hen gebeurt….. Sterven die eenzaam ergens in een kamertje in een souterrain, zonder medicatie en voedsel?
Ik schrijf dit stukje niet als verkapte vraag om financiële hulp, maar om te vragen om te bidden voor Ilia en al die anderen in een vergelijkbare situatie. En voor kracht voor de werkers in de kerk voor wie het eigenlijk ook te veel is, maar die zich door Christus geroepen voelen er te zijn voor anderen.”
Foka van de Beek